Hiszpański architekt Ismael Medina Manzano kwestionuje standardy mieszkaniowe przeznaczone dla rodziny nuklearnej z lat 60. i daje wyobrażenie, jak mogłyby wyglądać domowe wnętrza XXI wieku.
Transformacja 60-metrowego mieszkania odbyła się w budynku z 1966 roku, który powstał jako część hiszpańskiego powojennego planu stabilizacji z 1959 roku. Plan ten priorytetowo traktował małe, standaryzowane, podzielone na sekcje mieszkania, aby optymalizować ich „efektywność” zgodnie z modelem rodziny nuklearnej.
Ciasne przestrzenie, odzwierciedlają ideały tamtych czasów, a „nieplanowany prototyp domowy (PROT/USRBL/SE08)” wpuścił do środka wolnego ducha współczesności.
Projekt Manzano przekształca więc mieszkanie w elastyczne, wielofunkcyjne środowisko, które można dostosować do rozmaitych potrzeb. Odrzuca statyczną naturę oryginalnego projektu i szuka możliwości architektonicznych, które sprzyjają interakcjom społecznym, lokalności i dynamice nowoczesnego domu. Założenie jest takie, że wnętrze powinno łatwo się zmieniać i dopasowywać do wymagań różnych użytkowników.
Kluczową interwencją architektoniczną jest łukowata ściana z glazurowanej ceramiki. Odważnie zaburza sztywny układ i organizuje przestrzeń, a ponadto jest manifestem lokalności, rezonującym z lokalnymi tradycjami. Staje w poprzek konwencjonalnym sposobom przechowywania, integruje szafki, półki i wyposażenie łazienki, co pozwala na maksymalne wykorzystanie dostępnej przestrzeni.
Użycie piaskowca San Sebastián to kolejna ważna decyzja projektowa. Materiał związany z lokalnym kontekstem zapewnia namacalne odniesienie do otaczającego krajobrazu. Zamiast używać importowanych materiałów, takich jak marmur, architekt podnosi lokalny kamień, pozyskiwany za pomocą regionalnych metod wydobywczych, do rangi centralnego elementu projektu.
Poprzez priorytetowe traktowanie lokalnego kamienia, odzyskanego drewna i poddanych recyklingowi komponentów przemysłowych projekt zmniejsza ślad węglowy i skraca łańcuchy dostaw. Z kolei jego elastyczna strategia zapobiega wyburzeniom ścian i wydłuża żywotność apartamentu. Zamiast polegać na importowanych materiałach, projekt promuje zasady gospodarki w obiegu zamkniętym, udowadniając, że architektura może być głęboko związana z lokalnymi ekosystemami. Ismael Medina Manzano nie oferuje idealnego rozwiązania, ale dzięki skupieniu się na lokalnych materiałach i perspektywicznemu, horyzontalnemu myśleniu tworzy ciekawe ramy do ponownego rozważenia tego, jak powinniśmy dziś planować nasze domy.
Ismael Medina Manzano
Hiszpański architekt i badacz mieszkający w Nowym Jorku i Madrycie. W 2019 roku ukończył z wyróżnieniem Escuela Técnica Superior de Arquitectura de Madrid (ETSAM). Jako niezależny architekt i projektant współpracuje z interdyscyplinarnymi zespołami o różnej skali, co jest kluczowym aspektem jego podejścia metodologicznego. Działa zarówno nad własnymi projektami, jak i we współpracy z międzynarodowymi pracowniami architektonicznymi, integrując różnorodne doświadczenia, aby stawić czoła złożonym wyzwaniom urbanistycznym i architektonicznym.
Jego badania koncentrują się na technologii miejskiej i globalnym zarządzaniu w przestrzeniach domowych.
