Inteligentna interwencja architektoniczna w brutalistycznym kompleksie z 1969 roku. Zamiast walczyć z betonem, mediolański architekt Emilio Scarano eksponuje masywne kolumny, aby wyznaczały rytm apartamentu.
Kompleks mieszkalny zbudowany w 1969 roku zaprojektowali architekt Giuseppe Chiodiego oraz studio Passerelli. Założenie usytuowane w południowo-wschodniej części Mediolanu wyróżnia się wśród zwartej tkanki miasta – jest to odważna, brutalistyczna bryła w kształcie krzyża, ze wspólnym ogrodem i fasadą, na której solidne ściany z cegły przeplatają się z obszernymi szklanymi panelami.
Wewnątrz odsłonięta konstrukcja z żelbetu oparta jest na okrągłych filarach, cofniętych nieco od linii fasady. W tak intensywnym kontekście Emilio Scarano przeprojektował wnętrze 160-metrowego mieszkania dla rodziny z trójką dzieci.
– Mieszkałem w tej okolicy i zawsze patrzyłem na ten kompleks z wielką ciekawością. Podczas mojej pierwszej wizyty zdałem sobie sprawę, jak radykalne było tu użycie betonu, cegły i szkła: tylko czysty materiał i całkowity brak dekoracji. Na szacunku dla tych cech budynku oparłem swój projekt – wyjaśnia architekt.
Interwencja Scarano tworzy wygodne miejsce do życia, ale jednocześnie podkreśla brutalistyczny klimat. W części dziennej wyeksponowano cztery okrągłe, młotkowane filary z betonu zbrojonego, ukryte wcześniej w pomieszczeniu magazynowym, co pozwoliło im stać się elementami wyznaczającymi rytm wnętrza.
Jest jednak coś jeszcze – odrzucając typowy współczesny układ otwartej przestrzeni, projektant stworzył „narrację złożoną z pauz i akcentów”.
Przestrzenna narracja rozwija się poprzez serię scenograficznych obrazów – wąskie pionowe szczeliny, nie szersze niż 100 mm, oferują kuszące widoki między bryłami ścian i zabudów. – Unikam idei jednej otwartej przestrzeni, w której granice się gubią, a czynności mieszają – wyjaśnia Scarano.
Emilio Scarano
Urodził się w 1982 roku w Neapolu. Dyplom uzyskał na Politechnice Mediolańskiej, po czym w 2008 roku rozpoczął karierę zawodową u boku Umberto Rivy, z którym współpracował do roku 2021.
Od 2013 prowadzi ESA Studio, rozwijając osobisty język wzbogacony o długotrwałą eksplorację rzemiosła artystycznego i szczególną dbałość o detale architektoniczne.
