Pogodna lekkość jasnego wnętrza tworzy uderzający kontrast z brutalnym manifestem fasady budynku. Mediolańska projektantka Cristina Celestino przełamała konwencję, sprawiając, że łatwiej i przyjemniej jest tu teraz mieszkać.
Budynek zwany Club Brutalist Residence znajduje się we włoskim mieście Udine. Dwujęzyczne znaki drogowe, po włosku i w dialekcie friulskim, dają znać, jak blisko stąd na Słowenię i do Austrii, a wyrastające wszędzie jak grzyby po deszczu betonowe bryły budynków przypominają o ekstrawaganckim okresie we włoskiej architekturze.
Bo blok zaprojektowany przez Massima Camilla Bodiniego pod koniec lat 70. XX wieku uosabia włoski brutalizm w całej swej radykalnej mocy.
To właśnie tutaj włoska projektantka Cristina Celestino podjęła się zaprojektowania mieszkania dla małżeństwa w średnim wieku. Para mieszka na co dzień na weneckiej wsi, dwie godziny drogi od Udine. Zakochali się w tym miejscu, zwłaszcza w budynku, który ze swoimi wiszącymi balkonami i zwisającą z nich bujną roślinnością wciąż roztacza egzotyczno-futurystyczny urok. – Pochodzę z tego samego północno-wschodniego regionu Włoch, Friuli-Wenecji Julijskiej, więc dobrze znam ten klimat – mówi Cristina Celestino.
Pomysłu na wnętrze dostarczył sam budynek – trudno było pominąć ten wartościowy kontekst. Kompozycja odcieni i tekstur nie jest dla architektki końcowym etapem dekoracji, lecz punktem wyjścia dla projektu. Celestino nawiązała zatem do materiałów i kolorów zastosowanych przez Bodiniego. Tym bardziej że wykorzystał on nieoczywiste rozwiązania, wprowadzając chociażby różowe elementy na klatce schodowej.
Echa tego zaskakującego posunięcia odbijają się w ciepłej, brzoskwiniowo-pomarańczowej palecie ścian salonu, sypialni, a także w wykonanej na zamówienie, dwukolorowej zabudowie kuchennej. Za to w łazienkach odświeżający turkus. Błyszczące, ręcznie glazurowane płytki w kolorze morza zostały w całości zachowane z pierwotnego projektu.
Godna uhonorowania przeszłość miesza się z nowoczesną i bezpretensjonalną elegancją. Abstrakcyjne obrazy, w tym płótno Matete Martini, formy i kolory mebli oraz ścian nadają całości miękki, pogodny nastrój. To uderzający kontrast z betonowym manifestem fasady. Być może przełamanie konwencji sprawia, że łatwiej i przyjemniej jest tu teraz mieszkać.
Aby podkręcić walor funkcjonalności, mieszkanie wypełniono praktycznymi rozwiązaniami. Jednym z nich jest podwyższony podest wydzielający jadalnię. Ta wykonana na zamówienie zabudowa służy również jako miejsce do ekspozycji roślin domowych.
Futryny drzwi i podnóżki z matowego czarnego drewna kontrastują ze słodyczą koralowej sofy Gala, obitej tkaniną bouclé, a zaprojektowanej przez Cristinę Celestino. Zabawne krzesła Frisee marki Billiani oraz srebrne i rattanowe dodatki vintage dodają kompozycji nostalgicznego charakteru lat 70.
Podłogę, wyłożoną wcześniej wykładziną, pokrywa teraz marmur, taki sam jak na tarasie. – To była ważna decyzja. Chciałam skupić się na powiązaniu wnętrza i zewnętrza, więc zdecydowałam się użyć tego samego materiału. Duże przesuwne okna także wpuszczają do środka zieleń i miejski pejzaż – opowiada projektantka.
Cristina Celestino
Cristina Celestino urodziła się w 1980 roku w Pordenone we Włoszech. Po ukończeniu Uniwersytetu Iuav w Wenecji w 2005 roku współpracowała z biurami projektowymi, skupiając się na architekturze i projektowaniu wnętrz. W 2011 roku założyła własną markę, Attico Design, a dwa lata później otworzyła studio projektowe w Mediolanie.
Działalność Cristiny Celestino i jej studia obejmuje projekty mieszkaniowe, hotelarskie i komercyjne, a także projektowanie produktów.
Brutalizm
Brutalizm to ruch architektoniczny, który rozwijał się od lat 50. XX wieku, będąc odpowiedzią na potrzeby społeczeństw zranionych wojną i gotowych zacząć od nowa. Architektura brutalistyczna starała się uwolnić od pułapek modernizmu, obnażając konstrukcję i przedkładając etykę nad estetykę. Charakterystyczne dla tego stylu są prosta funkcjonalność, hierarchiczna struktura i plastyczność brył.
Minimalistyczne konstrukcje brutalizmu pozbawione są dekoracyjności, uwidaczniając nagie materiały budowlane i elementy konstrukcyjne. Estetyczną sygnaturą tego ruchu jest béton brut – odsłonięty beton, który zdefiniował słynną Jednostkę Mieszkaniową w Marsylii autorstwa Le Corbusiera. Brutalistyczne realizacje zawsze pozostają w dialogu z miastem i przyrodą.
