W grudniu 1933 r., po powrocie do Meksyku, Frida Kahlo i Diego Rivera zamieszkali w dwóch domach zbudowanych na rogu ulic Palmas i Altavista w dzielnicy San Ángel w Meksyku, około cztery kilometry od domu rodzinnego Fridy Kahlo w Coyoacán. Kompleks został zaprojektowany i zrealizowany przez Juana O’Gormana na zlecenie Rivery w latach 1929-1931 na zawsze zapisując się w historii meksykańskiej architektury.
Fascynacja młodego architekta działalnością Le Corbusiera zaowocowała wprowadzeniem modernistycznej, funkcjonalnej architektury do Meksyku. Taki też był dom zaprojektowany dla pary artystów – charakterystyczne pilotis (kolumny unoszące bryłę budynku na wysokość odpowiadającą co najmniej jednej kondygnacji), zastosowanie betonu i płyt z wypalanej gliny, wyeksponowane spiralne schody… Juan O’Gorman zainspirował się tu dziełem Le Corbusiera, domowym studiem francuskiego malarza Amédée Ozenfanta z 1922 roku, lecz jako uczeń przerósł mistrza tworząc o wiele bardziej złożoną strukturę. Organiczne ogrodzenie z imponujących kaktusów było natomiast wyrazem uwagi, jaką O’Gorman przywiązywał do architektury krajobrazu.
Połączone mostem budynki pozwalały Fridzie i Diego na niezależność twórczą, ale i życiową. Casa Frida przeznaczona była częściowo jako mieszkanie – składała się na nią kuchnia, jadalnia, sypialnia oraz łazienka, na drugim piętrze natomiast znajdowało się studio malarskie. W sąsiadującym budynku Studio Diego Rivery również pełniło podwójną funkcję domu i pracowni artysty. Zgodnie z założeniami funkcjonalizmu, pomieszczenia mieszkalne zaprojektowano jako skromne i niewielkie.
W 1986 roku budynek w którym mieściła się pracownia Diego Rivery został przekazany Instituto Nacional de Bellas Artes (Narodowy Instytut Sztuk Pięknych), a w samej pracowni malarza otwarto Muzeum Dom-Studio Diego Rivery. W międzyczasie Casa Frida została przekazana Narodowemu Centrum Badań, Dokumentacji i Informacji o Sztukach Wizualnych.
W 1995 roku Narodowy Instytut Sztuk Pięknych podjął decyzję o tymczasowym zamknięciu muzeum, aby przywrócić budynkowi wygląd z oryginalnych planów zagospodarowania z lat 30. XX wieku. Wymagało to pomocy wielu architektów, uczonych i konserwatorów. Architekt Victor Jimenez, główny ekspert w zakresie działalności Juana O’Gormana, kierował zespołem odpowiedzialnym za dwuletni plan renowacji. Zaczęli od wyburzenia wszystkich dodatków wykonanych poza pierwotnym schematem, usunięto szyby na parterze i odkryto na nowo oryginalne pilotis, jednocześnie wzmacniając je stalowymi prętami i betonem. Zburzyli również drugie piętro dodane do studia w Casa Kahlo, z czasów kiedy mieściło się tam centrum badawcze. Po dwóch latach intensywnej pracy, badań, rekonstrukcji i restauracji, muzeum ponownie otworzyło swoje podwoje w 1997 roku, a rok później zyskało miano wspólnego Muzeum Fridy Kahlo i Diego Rivery.
Za pośrednictwem Google Street View mamy możliwość zwiedzenia całego muzeum.
Juan O’Gorman (1905-1982) – meksykański muralista, rewolucjonista, artysta mozaikowy i architekt, którego kariera wahała się od modernizmu do rodzimego surrealizmu. Początkowo tworzył pod wielkim wpływem swojego ojca Cecila Crawforda O’Gormana, irlandzkiego malarza, który osiadł w Meksyku. Podczas studiów architektonicznych natknął się jednak na „Vers une architecture” Le Corbusiera, która całkowicie odmieniła jego podejście do architektury. Jego projekty proponowały społeczną, funkcjonalną architekturę „minimalnego kosztu i maksymalnej wydajności”. Rezultatem były budynki dotąd niespotykane w Meksyku: kubatury z wyeksponowanymi betonowymi płytami i kolumnami, ceglane ściany otynkowane i pomalowane na tanie, popularne kolory, duże otwory okienne podzielone na mniejsze, niedrogie szyby. Dom dla Diego Rivery i jego żony, malarki Fridy Kahlo stworzył mając zaledwie 26 lat.
